Ας τους δώσουμε την απάντηση που τους αξίζει…

Φαίνεται πως ο Ευριπίδης βαδίζει καλά (και ίσως καλύτερα) στο δρόμο που χάραξε η Μαριέττα. Ο πρώην ΔΑΠίτης και νυν υπουργός Παιδείας φρόντισε να αφήσει από νωρίς το προσωπικό του στίγμα. Το εφεύρημα του, ο νέος Εσωτερικός Κανονισμός, έρχεται να κλονίσει τον πανεπιστημιακό χώρο ακόμα εντονότερα.

Και πώς να μη γίνεται αυτό, αφού το πανεπιστήμιο που ονειρεύονται από πλευράς κυβέρνησης, είναι ξεκάθαρα αυτό του «τύπου Μπολόνια». Τι θέλει να πει ο ποιητής..; Ένα πανεπιστήμιο – ιδιωτική επιχείρηση. Ένα πανεπιστήμιο αυταρχικό όπου έννοιες όπως άσυλο και φοιτητικός συνδικαλισμός καταστέλλονται ή και καταργούνται πλήρως. Στόχος τους είναι η παραγωγή «καταρτισμένων επιστημόνων» (ή πολύ καλύτερα ανθρώπων εργαλείων), αναλώσιμων και απόλυτα εξαρτημένων από τους κανόνες της αγοράς.

Ο νέος Εσωτερικός Κανονισμός δεν ήρθε από το πουθενά. Ήρθε να συμπληρώσει και να κάνει ακόμα πιο βίαιο το νόμο πλαίσιο της Μαριέττας. Επαναφέρει, και μάλιστα αυτολεξεί, τα πιο αντιδραστικά σημεία του νόμου πλαισίου, αυτά που το φοιτητικό κίνημα απονομιμοποίησε στους δρόμους τα τελευταία δύο χρόνια.

Επανέρχεται το μέτρο του ανώτατου ορίου σπουδών. Οι φοιτητές / τριες που ξεπερνούν τα 2ν έτη σπουδών θα διαγράφονται με συνοπτικές διαδικασίες. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση θέτει σε λειτουργία ένα ρολόι να χρονομετρά αντίστροφα, πάνω από τα κεφάλια μας, από τη στιγμή που εισερχόμαστε στα πανεπιστήμια και πριν καλά καλά τελειώσει ο χρόνος μας στέλνει ως νέους καταρτισμένους εργαζόμενους στα γρανάζια της αγοράς.

Με τον Εσωτερικό Κανονισμό εισάγεται ένα νέο μέτρο που μάλλον μπαγιάτικο μοιάζει καθώς μας θυμίζει εποχές χούντας…Θεσπίζονται πειθαρχικά συμβούλια (τρία στον αριθμό για καθηγητές/τριες, φοιτητές/τριες και εργαζόμενους/ες στα πανεπιστήμια!). Οι κύριοι των συμβουλίων αυτών θα αποφασίζουν ποιοι συμμορφώνονται και ποιοι όχι με τα αυστηρά μέτρα του υπουργείου.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η μέριμνα για τον «ανώτατο άρχοντα» της σχολής, τον μάναντζερ. Ο μάνατζερ θα είναι ο νταβατζής της κάθε σχολής, που θα διαπραγματεύεται την τιμή και την διάθεση του εμπορεύματος (βλ. επιστημονική γνώση) προς τους ενδιαφερόμενους πελάτες – επιχειρηματίες.

Τέλος, το πιο ακραίο νέο μέτρο είναι τα τετραετή αναπτυξιακά πλάνα. Βάση αυτών τα πανεπιστήμια καλούνται να εισέλθουν απόλυτα στην αγορά, να ενσωματώσουν τους κανόνες της και να ανταγωνιστούν μεταξύ τους για να επιβιώσουν. Παράλληλα και για να εξασφαλίσουν την (μηδαμινή) κρατική χρηματοδότηση πρέπει να αναζητήσουν αυτόνομα και ιδιωτικούς πόρους (βλ. γνώση σε τιμή ευκαιρίας). Και αυτά έπρεπε να έχουν κατατεθεί ήδη βάσει του Στυλιανίδη, αφού το χρονικό περιθώριο έληξε στις 30 Μαίου. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε για τους άλλους λεφτά γιοκ!

Η κυβέρνηση δεν ξεχνάει και το στόχο της για την αναθεώρηση του α. 16. Αφού το φοιτητικό κίνημα την μπλόκαρε στο δρόμο και δεν μπόρεσε να το περάσει στη βουλή ο υπουργός αναλαμβάνει (όπως ο ίδιος δηλώνει) να βρει τα παραθυράκια και να τον ερμηνεύσει όπως θέλει!

Αφού λοιπόν κανένα «συμβατικό» μέσο δεν κατάφερε να νομιμοποίησε στα μάτια μας το νέο αντιδραστικό πανεπιστήμιο, η κυβέρνηση αποφασίζει να το επιβάλει με τους βίαιους «δημοκρατικούς» της τρόπους. Τα ΜΑΤ να καταστέλλουν τις κινητοποιήσεις, μπράβοι και παρακρατικοί της ΟΝΝΕΔ (βλ. Πανεπιστήμιο Πειραιά) να «φυλάνε» τις «νόμιμες» μεταρρυθμίσεις.

Απέναντι στις βίαιες επιθέσεις, στα «χαστούκια» της κυβέρνησης, εμείς δεν προσφέρουμε και το άλλο μάγουλο. Απαντάμε με δυναμικές κινητοποιήσεις και ριζοσπαστικές ενέργειες, συγκρουόμενοι με την κρατική και παρακρατική βία.

Οι φοιτητές / τριες απαντάμε: Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά! Δίνουμε ριζοσπαστική συνέχεια στους αγώνες μας των προηγούμενων ετών! Στους δρόμους παλεύουμε για τα δικαιώματά μας!Ακολουθούμε το δρόμο τους, δεν ακολουθούμε «αριστερές» πολιτικές ουδετερότητας αλλά απαντάμε ρηξιακά στις βίαιες πολιτικές της κυβέρνησης.!